Twitter, zomaar een conclusie

Na twee maanden Twitter te hebben gebruikt durf ik het wel aan om er een voorlopige conclusie aan te verbinden. Vijfhonderd tweets kostte het inderdaad om een beetje een beeld te krijgen van de hype waar iedereen het over heeft en om een eigen stijl van twitteren te ontwikkelen en een beetje door te krijgen waar het allemaal om draait. Ik doe hier verslag van mijn ervaringen van het gebruik van Twitter en pretendeer niet dat dit artikel alle aspecten van Twitter belicht, positief of negatief. Puur mijn mening over het gebruik ervan.

Verslavend, leuk en informatief
Ten eerste is Twitteren behoorlijk verslavend, en het gemak waarmee je vanaf de mobiele telefoon verslag doet van dingen die je meemaakt is echt een leuke manier om mensen op de hoogte te houden van wat je doet en waar je bent. Mobloggen zoals het bedoeld was. Twitter is ook een uitstekende bron van informatie mits je de juiste mensen volgt, het is de ultieme gossip engine, waardoor je de belangrijke nieuwsfeiten en -artikelen wel binnenkrijgt, in realtime, wat echt een van de sterke punten is.
Ook werkt Twitter als een interessante en laagdrempelige netwerk tool, je doet makkelijk nieuwe interessante contacten op. En het feit dat Twitter haar API heeft geopend voor ontwikkelaars leidt tot co creatie in het kwadraat, en wordt de basisfunctionaliteit uitgebreid met nieuwe, door de makers niet bedachte toepassingen.

Als (nieuwe) manier van communiceren, contact leggen, marketen, zenden en ontvangen, heeft Twitter absoluut de lat hoger gelegd en ik snap nu beter waarom ‘microbloggen’ verslavend is. Ik denk dat het continu doorgeven van status updates de komende jaren nog flink zal toenemen, mits de privacy issues daaromtrent nog wel worden opgelost.

Mindere kanten
Maar Twitter is ook chaotisch, onoverzichtelijk en onbetrouwbaar. Natuurlijk is het interessant een vehikel te hebben waarmee iedereen nieuws kan doorzenden, maar bij brekend nieuws twittert iedereen maar wat en zijn er altijd wel een paar mensen die proberen voor de lol foutieve berichten er in te strooien die door anderen dan weer vrolijk worden doorgestuurd. En dat is precies wat die mensen willen aantonen uiteraard. En wie is wie? De halve NOS redactie is zo onderhand al slachtoffer geweest van nep accounts, mensen die doen alsof ze radio 1 zijn bijvoorbeeld. En @MaximeVerhagen volgde de nep Wouter Bos.

Maar afgezien van menselijk wangedrag is er op Twitter zelf ook nog wel een en ander aan te merken. Zo is de service ronduit onbetrouwbaar, doet de API het vaak niet, en krijg je regelmatig een mededeling dat ‘er iets mis is’ gevolgd door een vage klantonvriendelijke opmerking dat je het later maar weer eens moet proberen.

twitter
Cartoon CC by Geek & Poke

En 140 karakters… tsja…. 140 is even goed als 160 of 120, maar de beperking in lengte leidt er wel toe dat mensen zich tot allerlei truuks wenden om maar zoveel mogelijk informatie in een tweet te kunnen proppen: url verkorters. Zo is een verkorte url van dit artikel het nietszeggende http://tinyurl.com/nsjome En zo weet je niet waar je op klikt, en moet je maar afwachten wat je te lezen krijgt. Voor een uitgebreide omschrijving is vaak geen ruimte. En soms krijg je iets onder ogen waar je niet op zit te wachten. Vooruitgang heeft z’n prijs 🙂

Ikzelf ben een lezer, wat inhoudt dat ik graag controle heb over wat ik lees, maar helaas kun je boven een aantal mensen die je volgt, de stroom gebabbel niet meer vollediglezen en ben je aangewezen op scannen. Wat dus niet mijn ding is. Hoe iemand als Erwin Blom 3280 mensen kan volgen is mij een raadsel.

De luxe van email
Ik mis de luxe die email biedt voor mooie volzinnen, voor attachments, threaded conversations, mappen en filters en volledige links. In Twitter zijn deze zaken echter niet standaard en je bent aangewezen op sites en programma’s die gebruik maken van de al eerder genoemde API. Onlangs uploadde mijn mobiele twitter app een foto naar een site waar ik zelfs nog nooit van had gehoord. En zo is er een hele zwerm aan sites, het zogenaamde Twitterverse, die allemaal een stukje van de taart leveren. Allemaal extra toevoegingen op de basisfunctionaliteit van Twitter, ontwikkeld door derden. Sommige goed, sommige ook niet.

Natuurlijk moet je dit op dit moment accepteren en kun je voor al deze dingen een externe applicatie gebruiken, maar in een tijd waarin metadata heerst zou het gewoon mogelijk moeten zijn om aan een tweet metadata toe te kennen: lokatie, beeld, een link, een categorie. Ik wil kunnen filteren: ik wil wel de rants van @bas_taart zien, maar niet de tweets van @bertbrussen over Zuilen, ik wil alle links die @erwblo post er uitvissen, maar verstoken blijven van het gepats van @vangeest, maar wel weer zijn tweets over boeken lezen.

Conclusie
Alles bij elkaar een super boeiende kennismaking met Twitter, het zal interessant zijn om te zien hoe Twitter zich zal gaan ontwikkelen ten opzichte van Facebook, Google Wave en anderen. Misschien is ook Twitter als merk een tijdelijk iets, maar het microbloggen, met of zonder toeters en bellen zal een blijvende trend zijn. Ik blijf in elk geval lekker twitteren. Je kunt me volgen op @onnob

PS: Een goed artikel dat dieper ingaat op Twitters open API, co-creatie en de gevolgen voor zoeken, marketing en nieuwsvoorziening vind je hier: How Twitter Will Change the Way We Live

Twitter stand van zaken

Ja, ik zou weer eens een stukje over mijn Twitter Experiment moeten schrijven, maar ik hou het kort. Ik zit in een fase waarin het alle kanten op kan.

Ja: Het is laagdrempelig, vriendelijk, interessant met kwalitatief goede links en informatie mits je de juiste mensen volgt. En nieuwe mensen leren kennen was nog nooit zo eenvoudig. Na 8 jaar bloggen is het een verademing om eens verlost te zijn van verzuurde reaguurders.

Maar nee: het is te veel lifelogging (doe er zelf ook aan mee), te veel incrowd, ons kent ons, tinyurls zuigen echt enorm omdat je niet weet wat je krijgt, het mist serieuze tools om te communiceren, te archiveren en te zoeken. Oh en een hoop spammerts.

Ik ben er nog niet uit dus, maar ik twitter wel met veel plezier en vermaak me goed so far. Later waarschijnlijk wel weer een uitgebreider stuk met wat meer nuance.

“Please chillax for a few”

“We’ve temporarily locked your account after too many failed attempts to sign in. Please chillax for a few, then try again. “, dat is de mededeling die je krijgt van Twitter als je account geblokkeerd is. Meer niet. Blijkt dat als je je wachtwoord op de site verandert, je geen melding van Tweetdeck krijgt dat het aanmelden is mislukt, maar dat Tweetdeck in hoog tempo blijft proberen in te loggen met een blokkade als gevolg.

Slecht programmeerwerk van Tweetdeck natuurlijk, maar de afhandeling van Twitter is nog veel erger. Wat moet ik met een mededeling als “Please chillax for a few”. A few what? Uren, dagen? Twitter moet eens gaan beginnen met het leveren van nette informatie aan haar klanten. Bah!

Hier vind je een uitgebreide omschrijving van het probleem en hoe je het kunt voorkomen.

Update: Het waren een paar uur. Maar desalniettemin niet netjes om geen manier te bieden om bijvoorbeeld je identiteit het hervalideren of een password reset.

3 dagen Texel

img_1643

We zijn er even tussenuit geweest. Na een volle week snotteren en hoesten was het lekker weer even buiten te zijn, al dacht mijn lijf daar aanvankelijk anders over. Maar eenmaal aanbeland op Texel deden zon, zee en frisse lucht de rest en voelde ik me snel weer fit.

Texel is een apart Wadden eiland, ik ben namelijk alleen Terschelling en Schiermonnikoog gewend, en Texel riep bij mij niet dat waddengevoel op van kneuterigheid en rust. Texel is meer een verlengde van Noord-Holland voor mijn gevoel. Dat komt wellicht door de snelle en massale overtocht met de boot: in 20 minuten sta je met auto en al op het eiland, kom daar maar eens om op Schier.
Maar Texel is wel een plek waar we zeker nog een keer terugkomen om de natuurgebieden te voet te gaan verkennen, daarvoor was deze trip geen tijd, maar een volgende keer absoluut wel. En hotel Lindenboom was erg goed, ‘t is lang geleden dat ik in een hotel ben geweest waar je zo netjes, vriendelijk en in luxe werd geholpen.

Ook bijna een week niet getwitterd trouwens, ik merk dat het lastig is om niet te twitteren, maar dat je ook niet je hele griepgeschiedenis op internet hoeft te gooien, er zijn grenzen zeg maar. Sowieso heb ik ook even een kleine twitterdip gehad: Waarom doe ik dit, en voor wie. Maar goed, dat schijnt er bij te horen. Bovendien heb ik bijna al mijn collega’s aan het twitteren gekregen, dus dan kun je ook niet als eerste stoppen.

Twitter is mij te simplistisch

Well, mijn eerste week twitter zit er op, en alhoewel het een interessante ervaring is, ben ik nog niet helemaal overtuigd van het practische nut van Twitter. Natuurlijk, het is een grootse gossip engine en het biedt een podium voor prima rants en snelle nieuwtjes. Het is echt interessant om te kunnen meelezen met de levens, gedachten, zakelijke beslommeringen en surfgewoonten van een grote groep mensen. Maar als communicatiemiddel vind ik het een zeer beperkt vehikel.

Ik zal uitleggen waarom. De berichten die worden geplaatst zijn allemaal ‘zend’ berichten, van jou als zender naar een willekeurige ontvanger, maar deze berichten zelf hebben geen uniek kenmerk, je kunt alleen reageren naar de afzender. Hierdoor is het niet mogelijk om op een later tijdstip nog eens een aantal uitgewisselde berichten als vloeiend gesprek terug te lezen. Sterker nog, dit zorgt ervoor dat geen enkele dialoog lang duurt. Wanneer je bent verwend met de mogelijkheden van email (volwaardige tekst, plaatjes of video mogelijkheden, archieffuncties, threaded conversations) dan is twitter een flinke stap terug.

Nogmaals: het zenden en volgen is leuk, de laagdrempeligheid is leuk, maar het is functioneel wel heel erg kaal en behalve de achtergrondafbeelding van je twitterpagina is er niet veel te customizen.

Twitter na vier dagen gebruik

Na vier dagen twitteren begin ik er wel schik in te krijgen, korte updates het web op slingeren, zo nu en dan reageren op wat anderen roepen, maar vooral de continue informatie uitwisseling van linkjes doe over en weer worden gestuurd. Ik begin nu ook te begrijpen hoe nieuws zich zo snel via Twitter kan verspreiden, ook ik retweet (herpubliceren) zo nu en dan links of opmerkingen die ik van waarde vind en breng deze onder de ogen van de mensen die mij weer volgen. Nuttig.

Dat volgen blijkt nog een wereld op zich te zijn met hele discussies over het al dan niet moeten volgen van iemand die jou volgt. Mij maakt het niet uit, als jij een interessante twitterstream hebt dan ga ik je volgen, maar dat houdt niet automatisch in dat jij mij ook interessant moet vinden toch? Van mensen die je ‘echt’ kent is het wel logisch dat je elkaar volgt, maar is het voor mij nodig dat Francisco van Jole mij gaat volgen? Vind ik mezelf zo interessant dat ik van mening ben dat ik gevolgd moet worden?

Speaking of which: Van Jole heeft een leuk interview/gesprek gevoerd met Boris van Veldhuijzen van Zanten over Twitter en hoe dat te benaderen, hoe je het moet zien, wat je er aan hebt. Zie hieronder.

Een weekend vol tweets

Wel wel, dus dat is Twitter. Na een weekend vol tweets kan ik er eindelijk (wat zinnigs?) over zeggen. Het is leuk. Twitteren is heel vermakelijk omdat je door de updates van de mensen die je volgt, volledig op de hoogte blijft van waar ze mee bezig zijn. Sommigen twitteren echt alles, Yuri van Geest deelt alles, van zijn broodbeleg tot zijn nieuw gekochte kleren. De mix tussen professioneel en prive is volledig vervaagd, ik ben heel benieuwd hoe dat op weekdagen zal gaan.

En het is een verslavende tijdvreter, nog even de laatste tweets bekijken, nog even de linkjes volgen die zijn gepost.

Wat me vooral opvalt is dat het echt een nieuwe manier van communiceren is, doordat iedereen zomaar zijn gedachten de ether inslingert, is het een gekwetter van jewelste, maar het staat je vrij om op alles te reageren wat je ziet (er zal vast wel een tweetiquette zijn, maar die heb ik nog niet ontdekt). Dit maakt het een enorm laagdrempelig systeem dat voor netwerken ook enorm veel toegevoegde waarde kan hebben. Maar daarover later meer.

The Twitter Experiment

Het is gebeurd, ik heb eindelijk een Twitter account aangemaakt. Niet vanwege de recente berichten in de media over de snelheid van Twitter, en zeker niet omdat ik mijn eigen bestaan zo belangrijk vind dat ik dat met iedereen wil delen. Wat oorspronkelijk de voornaamste reden was om het niet te doen.

Het is met name de manier waarop Twitter gebruikt wordt om discussies te voeren, elkaar in de gaten te houden en dus ook een vinger aan de pols van je netwerk. Het ontstijgt het lifelog principe en ontwikkelt zich op een manier die mogelijk een centrale rol in je online aanwezigheid kan gaan innemen. Dat, en de feit dat ik Twitter beroepsmatig ook niet meer kan negeren, heeft er uiteindelijk dus toe geleid dat ook ik het maar eens ga proberen.

Ik ben benieuwd of het wat is en alhoewel ik er nog altijd sceptisch tegenover sta, zal ik me de komende tijd volop in het getwitter storten om het te ervaren.

Update 1: Okay, het is echt een nieuwe manier van communiceren, die ik nu vanwege de nieuwigheid nog leuk vind, maar ik ben benieuwd of dat zo blijft. Wat me wel benieuwt is hoe er gespamd wordt op Twitter.