“Please chillax for a few”

“We’ve temporarily locked your account after too many failed attempts to sign in. Please chillax for a few, then try again. “, dat is de mededeling die je krijgt van Twitter als je account geblokkeerd is. Meer niet. Blijkt dat als je je wachtwoord op de site verandert, je geen melding van Tweetdeck krijgt dat het aanmelden is mislukt, maar dat Tweetdeck in hoog tempo blijft proberen in te loggen met een blokkade als gevolg.

Slecht programmeerwerk van Tweetdeck natuurlijk, maar de afhandeling van Twitter is nog veel erger. Wat moet ik met een mededeling als “Please chillax for a few”. A few what? Uren, dagen? Twitter moet eens gaan beginnen met het leveren van nette informatie aan haar klanten. Bah!

Hier vind je een uitgebreide omschrijving van het probleem en hoe je het kunt voorkomen.

Update: Het waren een paar uur. Maar desalniettemin niet netjes om geen manier te bieden om bijvoorbeeld je identiteit het hervalideren of een password reset.

3 dagen Texel

img_1643

We zijn er even tussenuit geweest. Na een volle week snotteren en hoesten was het lekker weer even buiten te zijn, al dacht mijn lijf daar aanvankelijk anders over. Maar eenmaal aanbeland op Texel deden zon, zee en frisse lucht de rest en voelde ik me snel weer fit.

Texel is een apart Wadden eiland, ik ben namelijk alleen Terschelling en Schiermonnikoog gewend, en Texel riep bij mij niet dat waddengevoel op van kneuterigheid en rust. Texel is meer een verlengde van Noord-Holland voor mijn gevoel. Dat komt wellicht door de snelle en massale overtocht met de boot: in 20 minuten sta je met auto en al op het eiland, kom daar maar eens om op Schier.
Maar Texel is wel een plek waar we zeker nog een keer terugkomen om de natuurgebieden te voet te gaan verkennen, daarvoor was deze trip geen tijd, maar een volgende keer absoluut wel. En hotel Lindenboom was erg goed, ‘t is lang geleden dat ik in een hotel ben geweest waar je zo netjes, vriendelijk en in luxe werd geholpen.

Ook bijna een week niet getwitterd trouwens, ik merk dat het lastig is om niet te twitteren, maar dat je ook niet je hele griepgeschiedenis op internet hoeft te gooien, er zijn grenzen zeg maar. Sowieso heb ik ook even een kleine twitterdip gehad: Waarom doe ik dit, en voor wie. Maar goed, dat schijnt er bij te horen. Bovendien heb ik bijna al mijn collega’s aan het twitteren gekregen, dus dan kun je ook niet als eerste stoppen.

Twitter is mij te simplistisch

Well, mijn eerste week twitter zit er op, en alhoewel het een interessante ervaring is, ben ik nog niet helemaal overtuigd van het practische nut van Twitter. Natuurlijk, het is een grootse gossip engine en het biedt een podium voor prima rants en snelle nieuwtjes. Het is echt interessant om te kunnen meelezen met de levens, gedachten, zakelijke beslommeringen en surfgewoonten van een grote groep mensen. Maar als communicatiemiddel vind ik het een zeer beperkt vehikel.

Ik zal uitleggen waarom. De berichten die worden geplaatst zijn allemaal ‘zend’ berichten, van jou als zender naar een willekeurige ontvanger, maar deze berichten zelf hebben geen uniek kenmerk, je kunt alleen reageren naar de afzender. Hierdoor is het niet mogelijk om op een later tijdstip nog eens een aantal uitgewisselde berichten als vloeiend gesprek terug te lezen. Sterker nog, dit zorgt ervoor dat geen enkele dialoog lang duurt. Wanneer je bent verwend met de mogelijkheden van email (volwaardige tekst, plaatjes of video mogelijkheden, archieffuncties, threaded conversations) dan is twitter een flinke stap terug.

Nogmaals: het zenden en volgen is leuk, de laagdrempeligheid is leuk, maar het is functioneel wel heel erg kaal en behalve de achtergrondafbeelding van je twitterpagina is er niet veel te customizen.

Twitter na vier dagen gebruik

Na vier dagen twitteren begin ik er wel schik in te krijgen, korte updates het web op slingeren, zo nu en dan reageren op wat anderen roepen, maar vooral de continue informatie uitwisseling van linkjes doe over en weer worden gestuurd. Ik begin nu ook te begrijpen hoe nieuws zich zo snel via Twitter kan verspreiden, ook ik retweet (herpubliceren) zo nu en dan links of opmerkingen die ik van waarde vind en breng deze onder de ogen van de mensen die mij weer volgen. Nuttig.

Dat volgen blijkt nog een wereld op zich te zijn met hele discussies over het al dan niet moeten volgen van iemand die jou volgt. Mij maakt het niet uit, als jij een interessante twitterstream hebt dan ga ik je volgen, maar dat houdt niet automatisch in dat jij mij ook interessant moet vinden toch? Van mensen die je ‘echt’ kent is het wel logisch dat je elkaar volgt, maar is het voor mij nodig dat Francisco van Jole mij gaat volgen? Vind ik mezelf zo interessant dat ik van mening ben dat ik gevolgd moet worden?

Speaking of which: Van Jole heeft een leuk interview/gesprek gevoerd met Boris van Veldhuijzen van Zanten over Twitter en hoe dat te benaderen, hoe je het moet zien, wat je er aan hebt. Zie hieronder.

Een weekend vol tweets

Wel wel, dus dat is Twitter. Na een weekend vol tweets kan ik er eindelijk (wat zinnigs?) over zeggen. Het is leuk. Twitteren is heel vermakelijk omdat je door de updates van de mensen die je volgt, volledig op de hoogte blijft van waar ze mee bezig zijn. Sommigen twitteren echt alles, Yuri van Geest deelt alles, van zijn broodbeleg tot zijn nieuw gekochte kleren. De mix tussen professioneel en prive is volledig vervaagd, ik ben heel benieuwd hoe dat op weekdagen zal gaan.

En het is een verslavende tijdvreter, nog even de laatste tweets bekijken, nog even de linkjes volgen die zijn gepost.

Wat me vooral opvalt is dat het echt een nieuwe manier van communiceren is, doordat iedereen zomaar zijn gedachten de ether inslingert, is het een gekwetter van jewelste, maar het staat je vrij om op alles te reageren wat je ziet (er zal vast wel een tweetiquette zijn, maar die heb ik nog niet ontdekt). Dit maakt het een enorm laagdrempelig systeem dat voor netwerken ook enorm veel toegevoegde waarde kan hebben. Maar daarover later meer.

The Twitter Experiment

Het is gebeurd, ik heb eindelijk een Twitter account aangemaakt. Niet vanwege de recente berichten in de media over de snelheid van Twitter, en zeker niet omdat ik mijn eigen bestaan zo belangrijk vind dat ik dat met iedereen wil delen. Wat oorspronkelijk de voornaamste reden was om het niet te doen.

Het is met name de manier waarop Twitter gebruikt wordt om discussies te voeren, elkaar in de gaten te houden en dus ook een vinger aan de pols van je netwerk. Het ontstijgt het lifelog principe en ontwikkelt zich op een manier die mogelijk een centrale rol in je online aanwezigheid kan gaan innemen. Dat, en de feit dat ik Twitter beroepsmatig ook niet meer kan negeren, heeft er uiteindelijk dus toe geleid dat ook ik het maar eens ga proberen.

Ik ben benieuwd of het wat is en alhoewel ik er nog altijd sceptisch tegenover sta, zal ik me de komende tijd volop in het getwitter storten om het te ervaren.

Update 1: Okay, het is echt een nieuwe manier van communiceren, die ik nu vanwege de nieuwigheid nog leuk vind, maar ik ben benieuwd of dat zo blijft. Wat me wel benieuwt is hoe er gespamd wordt op Twitter.

Personal Branding

Personal branding is iets waar wij bij Jobcircle ons mee bezig houden. Door het gebruik van Drupal als CMS zijn mensen die bij ons een profiel invullen, uitstekend vindbaar in Google en hebben daardoor ook invloed op hoe potentiële werkgevers hen zien. Het besef dat je bent zoals je gevonden wordt begint steeds meer voet aan de grond te krijgen. Volkskrant Banen Netwerk adverteerde er zelfs mee op televisie.

Het heeft wel iets aparts om jezelf als merk te zien, vind je ook niet? Maar uiteindelijk zijn we allemaal Elvis geworden volgens deze presentatie van Ben Grossman, en hij geeft een aantal goede tips voor je personal branding op internet. Thankyou ma’am!

View more presentations from Ben Grossman.

Buyology

Zojuist in een ruk uitgelezen: Buyology van Martin Lindstrom. De auteur is een merken adviseur die al sinds zijn twaalfde een eigen reclamebureau heeft en over de hele wereld merken helpt met hun identiteit.

Tijdens zijn advieswerk begon hij zich af te vragen wat de uitkomsten zouden zijn als je met een fMRIscanner de hersenactiviteit van mensen zou meten wanneer zij aan reclames, merken en media worden blootgesteld. Met behulp van 8 multinationals en een fors team wetenschappers verrichtte hij baanbrekend onderzoek met super interessante uitkomsten.

Waarschuwingen op sigarettenpakjes stimuleren rokers om nog meer te roken, cowboys schreeuwen Marlboro, vooral zonder logo en sex trekt wel de aandacht, maar verkopen ho maar. Dit boek is echt een aanrader voor iedereen die zich interesseert voor merkbeleving en een nieuwe vorm van marketing: neuromarketing.

Als dit je aanspreekt dan is ook Why we Buy van Paco Underhill een interessant boek.