Na vier dagen twitteren begin ik er wel schik in te krijgen, korte updates het web op slingeren, zo nu en dan reageren op wat anderen roepen, maar vooral de continue informatie uitwisseling van linkjes doe over en weer worden gestuurd. Ik begin nu ook te begrijpen hoe nieuws zich zo snel via Twitter kan verspreiden, ook ik retweet (herpubliceren) zo nu en dan links of opmerkingen die ik van waarde vind en breng deze onder de ogen van de mensen die mij weer volgen. Nuttig.
Dat volgen blijkt nog een wereld op zich te zijn met hele discussies over het al dan niet moeten volgen van iemand die jou volgt. Mij maakt het niet uit, als jij een interessante twitterstream hebt dan ga ik je volgen, maar dat houdt niet automatisch in dat jij mij ook interessant moet vinden toch? Van mensen die je ‘echt’ kent is het wel logisch dat je elkaar volgt, maar is het voor mij nodig dat Francisco van Jole mij gaat volgen? Vind ik mezelf zo interessant dat ik van mening ben dat ik gevolgd moet worden?
Speaking of which: Van Jole heeft een leuk interview/gesprek gevoerd met Boris van Veldhuijzen van Zanten over Twitter en hoe dat te benaderen, hoe je het moet zien, wat je er aan hebt. Zie hieronder.