Ik heb altijd veel sympathie voor het openbaar vervoer gehad. Zoveel zelfs, dat ik mijn rijbewijs pas rond mijn 35e jaar haalde. Nooit behoefte aan gehad, nooit nodig gehad, en perfect tevreden met bus en trein.
Na een paar jaar in mijn woonplaats te hebben gewerkt, mocht ik vanaf november 2012 weer met de trein gaan forensen tussen Hilversum en Duivendrecht. De eerste maand ging dat prima, maar na de invoering van de nieuwe dienstregeling in december holde de kwaliteit van de dienstverlening achteruit.
De trein was vanaf 9 december een hele coupé korter. Zitplaatsen waren ineens schaars. Met vaak maar een of twee plekken per coupé en een perron vol reizigers. En dat dagelijks. Gemiddeld moest ik 5 of 6 keer staan op de 8 ritjes per week.
Klagen bij het NS webcare team leverde steunbetuigingen op en de melding dat het werd doorgegeven aan de afdeling die de gevolgen van denieuwe dienstregeling onderzocht. Er werd me verteld dat de drukte in de spits moeilijk te voorspellen was. In mijn optiek niet, want staan was de standaard en als ik kon zitten (2x per week) dan vulden anderen de gangpaden. Maar moeilijk, moeilijk. En sterkte he, we geven het door hoor. Misschien moest ik maar buiten de spits gaan reizen.
Ik snap dat de hoeveelheid reizigers niet te voorspellen is, maar in mijn optiek moet het doel zijn dat reizigers -in principe- moeten kunnen zitten. Dat daar uitschieters in zitten en je een keer moet staan is geen probleem, maar standaard staan zou niet het uitgangspunt moeten zijn. De conducteurs die op deze treinen reden beaamden dat het de treinen uitzonderlijk druk waren. En mensen die dit traject als alternatieve route probeerden, wisten niet hoe snel ze weer terug moesten naar hun eigen traject.
Naast deze dagelijkse irritatie mocht ik afgelopen winter natuurlijk ook genieten van de winterdienstregeling, waar de NS trots over riep dat andere landen er jaloers op waren. Ja, op de mogelijkheid om een dag van tevoren de dienstregeling aan te passen, niet op de übersofte instelling om bij een verwacht vlokje sneeuw gelijk alles om te gooien. Oh, en als je er veel treinen tussenuit haalt, dan is het volgende winter misschien een idee om de treinen die wel rijden, wat langer te maken. Het is cru als je, als vee op elkaar gepakt, een NS bobo over successen van de winterdienstregeling hoort praten.
En tenslotte is er nog de communicatie omtrent storingen. Mensen maken keuzes, gebaseerd op de informatie. Als je dingen omroept dan gaan mensen daar naar handelen. Een stoptrein naar Hilversum aankondigen en melden dat gelijk daarna de intercity komt, die sneller in Hilversum is, leidt er toe dat mensen wachten op die intercity. Maar je raadt het al: Een uur later stond ik nog op Duivendrecht zonder een intercity te hebben gezien. En dit kwam meerdere keren voor.
Vanaf 1 juni werk ik weer in Hilversum, en los van de tijdswinst die het me oplevert, heeft mijn ervaring met de NS van het laatste halfjaar zwaar meegewogen. Ik ben nog niet helemaal afgeknapt: Buiten de spits is het prima reizen met de trein, en de capaciteitsproblemen betreffen eigenlijk maar een paar treinen per dag, maar zolang de NS niet inzichtelijk kan maken hoe ze de problemen gaan oplossen, zal ik er alles aan doen om niet meer met de trein te forensen. Dus wat dat betreft ben ik, voor nu in elk geval, de trein uitgejaagd.
En heel blij dat ik het ongetwijfeld daverende succes van de komende winterdienstregeling vanaf mijn fiets kan gadeslaan.