Persoonlijk

Zo, mijn computer is eindelijk terug. Terug van een logeerpartij bij de mannen van de Computerservice in Voorburg. Hij startte niet meer op vanwege een kapot moederbord, en ik heb deze gelegenheid aangegrepen om ‘m maar eens een extreme makeover te geven. Meer werkgeheugen, betere videokaart, nieuwe processor. Eigenlijk een hele nieuwe computer, verscholen in dat 13 in een dozijn Fujitsu Siemens uiterlijk. En dat voor de prjis van een lousy Dell, een goede deal als je het mij vraagt…

Maar zonder pc viel het me wel op hoezeer mijn leven is verweven met de pc en internet. Natuurlijk zijn de diverse sites waar je zoal rondhangt nog beschikbaar in Google Reader met een laptop van de zaak die voor een gedeelte dezelfde bookmarks heeft, maar het niet bij de hand hebben van je foto’s, muziek, wachtwoorden en programmatuur voelt toch alsof er een stuk van jezelf niet meer werkt.

Aan de andere kant is het ook wel weer eens leuk om een tijdje wat meer offline te zijn, je door die stapel boeken te kunnen worstelen die je al maanden probeert uit te lezen. Even terug naar je First Life zogezegd. En het was ook wel een moment van bezinning over de hoeveelheid zooi die ik bewaar op de pc, zeker toen ik een artikel las van Leo van Zen Habits over de Digital Packrat, en bleek dat ik op meerdere symptomen ja moest zeggen.

Ik ben een behoorlijk georganiseerd persoon op de pc, maar de enorme hoeveelheid data (foto’s, documenten, muziek, bookmarks) bestaat voor een deel uit zaken die ik nooit gebruik, en als ik ze gebruik dan vraag ik me vaak af wat me heeft bezield dit op te slaan.

Fascinerende inzichten, alleen maar doordat je pc een paar weken bij de reparateur staat. Mooi nietwaar?

Ik heb ‘m de tijd gegeven, de nieuwe NS dienstregeling. Sinds anderhalve maand reis ik niet langer in een ruk door van Voorburg naar Utrecht, maar moet ik met de stoptrein naar Gouda en daar overstappen op de intercity. 2 minuten overstaptijd, en geheel in tegenstelling tot mijn verwachting is die aansluiting meestal wel in orde. Helaas zit de trein bijna elke dag tjokvol, en aangezien ik geen zin heb om met 10 anderen in een halletje te staan wachten, laat ik de aansluiting voor wat hij is en wacht een paar minuten op de volgende trein, de intercity uit Den Haag. Ja, die dus niet meer in Voorburg komt en bijna altijd leeg is.

Op zich is de overstap nog wel te doen, maar het relaxte van de reis – kopje koffie met een krantje en rustig wakker worden, is er wel een beetje vanaf. Halverwege de trein uit, koffie opslobberen voor je moet overstappen, op nieuw op zoek naar een zitplaats. Ik heb de trein altijd op prijs gesteld vanwege de rustige reis, maar ervaar het de laatste tijd als stressvol. Jammer, hinderlijk en op termijn een reden om een andere oplossing te zoeken.

De terugreis is erger, want de stoptreinen rijden dus wel op tijd, en als je met de trein op Gouda aankomt uit Utrecht dan is die stoptrein zo punctueel dat ze de deuren sluiten op het moment dat de deuren van de intercity open gaan. Op nog geen 5 meter afstand aan de andere kant van het perron.

Mijn reistijd is minimaal een half uur langer geworden per dag, in de plaats voor de aangename, directe 34 minuten durende rit van weleer. Enige voordeel is wel dat ik nu 4 keer per uur uit Utrecht kan vertrekken. Maar ik zou dat graag inwisselen voor een directe verbinding. Geen verbetering dus.

“Kom op mensen, d’r passen nog wel een paar forenzen bij”

22 januari schijnt de slechtste dag van het jaar te zijn.

Maar niet voor mij. Schitterend weer, eindelijk eens een beetje een wintergevoel, een symbolische overwinning op de gemeentebelastingen geboekt – leve track & trace van je aangezonden brieven, kerst is alweer vergeten – dit jaar weinig memorabel, en nog altijd niet gerookt.

Onderstaande post is geschreven voor de Sargasso jubileum week ter ere van ons 5 jarig bestaan, waarin een aantal schrijvers een keer een life-logje maken om te laten zien hoe het ook geweest had kunnen zijn.

Zo. De kerst is weer gehaald dit jaar. Doordat de deadline van een groot project op het werk is verschoven was er zelfs de mogelijkheid om vrij te zijn tussen kerst en oud & nieuw. Normaal vind ik het altijd wel leuk om kerst een beetje voor te bereiden – geen zwaar overdreven diners hoor, dat niet, maar wel voldoende activiteiten om je toch dat kerstgevoel te geven. Dit jaar was het echter zo’n jaar waarin de kerst ineens voor je neus staat als een onverwachte gast. Mijn kerstgevoel ontbreekt volledig.

De overburen zijn overduidelijk wel in de kerstsfeer, want iedereen die 2 uur besteedt aan het ophangen en perfectioneren van een op dennetak gelijkende slinger met tientallen lichtjes op het balkon is duidelijk op een missie om het dit jaar extragezellig te maken. Misschien dat het ontbreken van een kerstboom in huis verband houdt met mijn afwezige kerstgevoel? Wanneer ik rond de kerstdagen, door mijn werkritme gedreven, vroeg uit bed kom, is het aandoen van de kerstlichtjes altijd een teken dat er geen haast is deze dag. Dat je rustig aan wakker kunt worden, een muziekje op mag zetten en lekker kunt genieten van het niets doen. We hadden afgesproken dat er geen boom zou komen, het mini conifeertje op de schoorsteen voldoet helaas niet echt.

Read more